مقالات آموزش سخنرانی

تا همین هفت? پیش در خصوص این‌که رابط? یک زن با مادر خویش می‌تواند توانایی وی برای برقراری دوستی­های ­زنانه را، از بین ببرد یا تقویت کند نظر مشخصی نداشتم. این هفته، موضوع ظریف و لطیفی را کاوش و بررسی می­کنیم: آیا مادران باید با دخترانِ بالغِ خود دوست باشند؟ دوستی مادر و دختر چه تاثیری بر آینده آنها می گذارد؟

دیدگاهی که من نسبت به این مسئله دارم، می­تواند رنگ و بوی تازه­ ای به آن ببخشد.

در یک دنیای بی­نقص، مادر باید اولین، بهترین، و قدیمی­ترین دوستِ دختر خود باشد. شما جگرگوش? او هستید. مادرتان نیز عاشق شماست، در نوزادی از شیر خود شما تغذیه کرده، قنداقتان را عوض کرده و بعضی شب­ها تا صبح بالای سرتان بیدار مانده. حتی ممکن است چهره ­ی او را به ارث برده باشید! وقتی کوچک بودید، چیزی نبوده که راجع به شما نداند.

پس چرا بسیاری از زنان ادعا می­کنند که میان? آنها با مادرشان شکرآب است؟ چه چیزی بین ما و فردی که به ما حیات بخشیده، اشتباه پیش رفته است؟ چرا تلاش های من برای دوستی با مادرم این­قدر مملو از خشم، ناامیدی و درد است؟ تا جایی که از برقراری ارتباط با هر زنِ دیگری واهمه دارم.

   معمای ما اینجاست:

یک زن برای اینکه بتواند دوستِ دخترش باشد، باید بداند که چه زمانی مادربودن را کنار بگذارد، و همان رفتاری که با زنان بالغِ دیگر دارد را به نمایش بگذارد و او را شاملِ حالِ احترام و اعتماد خود کند.

احتمالا این کار برای زنی که سال های زیادی صرف تربیت و پرورشِ فرزند خویش کرده سخت است. تلاش زیادی را می­طلبد تا دختر خودش را به­ عنوان زنی مجزا و مستقل ببیند. اینکه با او مثل یک فردِ هم درجه و یکسان رفتار کند. زنی بالغ با تمام شاخصه­ هایی که زنان بالغ دیگر دارند.

امکان ندارد که زنی دربار? عادات ماهیانه، زندگی جنسی و برنام? تولید مثلِ دوستِ دخترِ خودش تحقیق و تفحص کند، اما یک مادر از دختر بالغِ خود راجب این چیزها سوال می­کند، و اگر دخترش از جواب دادن سر باز بزند، حس می­کند که به او توهین شده.

دختران زیادی خاطرات به یادماندنی­ از مادرشان در این باره دارند، وقتی که مادرشان به حریم خصوصی و رخت­خواب آنها پریده و همه چیز را زیر و رو می‌کند. مادران بر این عقیده هستند که وقتی دخترم نتیج? تولید مثل‌‌ من است، پس حق دارم به حریم خصوصی ­اش تجاوز کنم و همه چیز را راجع به زندگی جنسی و برنام? تولید مثلش بدانم. و دختران عقیده دارند که مادران چنین حقی را ندارند.

اگرچه مادر خودش را موظف می­دانست تا در ازدواج و زندگی جنسی دخترش به راحتی سرک بکشد و انتخاب‌های دخترش در خصوص طرز لباس ­پوشیدن و رنگ موهایش را قضاوت کند، اما او به‌هیچ‌وجه اینکارها را در حق هیچ زن بالغ دیگری نمی­کرد.

او در جمع دوستان غریبه ­اش، همیشه از آنها تعریف می­کند و ابداً فضولی پیش نمی­گیرد. او دوست خوبی است که زنان زیادی از معاشرت با او لذت می­برند. اما احترامی که نثار دوستان خود می­کرد هیچ­وقت شامل حال من و خواهرم نشد. یک جورهایی، خون مشترکی که در رگ‌هایش جریان داشت، حتی بدیهی‌ترین احترامات را از بین می­برد.

در ذهن مادران، دختران‌شان همیشه بچه هستند و او تا ابد مادر آنهاست، آن هم در زمانی، که چیزی که دختران احتیاج داشتند، یک دوست محترم و خون گرمِ مونث بود. یا اگر بخواهیم واضح‌تر بگوییم، یک فرد همسان. دوستی مادر و دختر همین است.

مادران عزیز، وقتی دختران­تان به بلوغ می­رسند، موظف­ اید که تصمیم بزرگی بگیرید: مادرش هستید یا دوستش؟ از این جا به بعد او دیگر به مادری نیاز ندارد، اما احتمالا خواست? او این است که دوستش باشید. اگر بخواهید هر دوی این نقش‌ها را بازی کنید، در هردوی‌ شما شکست می­خورید و رابط? سمّی شما، دخترتان را مسموم می­کند و او دیگر نمی‌تواند با زن دیگری دوست باشد.

 

مقالات بیشتر روانشناسی خانواده را با ما دنبال کنید

دانشگاه زندگی همراه شماست